Een wipneus en een krullebol
en branie in z’n blik;
het ‘even doen alsof’ ligt er
wel op zo duimendik,

dat ieder weet: ’t is niet geleerd…
Hij kijkt wel even gauw
in ’t boek, maar toen hij had de tijd,
nam hij het niet zo nauw!

Nu kijk hij quasi en passant
het snel nog even door;
gespitst reeds op het belsignaal
wacht echter z’n gehoor…

Z’n rugzak, achteloos gekwakt
naast z’n geschoeide voet,
vestigt de aandacht op het ‘Merk’
dat je nu dragen moet…

Z’n spijkerbroek van juiste snit,
z’n jack – de modetrent -:
een jongetje als duizenden,
dat niemand echt herkent,

maar dat door houding en gebaar
zich even onderscheidt
van al die anderen in hun
schoolse eenvormigheid.

Marijke Karten