Zieke kinderen

Kinderen zijn het mooiste publiek. Die zeggen nog wat ze denken. Die vinden iets prachtig of ze vinden het niks en dat laten ze je weten. Juist daarom werk ik ontzettend graag met kinderen. Die spelden je niks op de mouw. Bij ‘grote mensen’ moet je altijd verdacht zijn op een hoog bla-bla-bla-gehalte. Het ergste zijn nog de kenners die er zogenaamd verstand van hebben. Die kunnen je haarfijn vertellen wat de kunstenaar bedoeld heeft. Kinderen niet, die hebben geen coulissen om zich achter te verbergen.

Wie ooit een kind met de dood heeft zien vechten, vergeet dat nooit meer. Zeker niet als het zijn eigen kind was. Dokters hoefden mij nooit iets te vertellen. Hun gezichten spraken de heldere taal die zij met woorden probeerden te verdoezelen. Ik verzweeg ook nooit voor hen dat ik ze wel door had. En zij accepteerden dat in zo’n situatie mijn hart op mijn tong lag. Zo groeide mijn relatie met de medische wereld. Later vroegen zij mij te exposeren op hun congressen. Dat gebeurde naar aanleiding van beelden en beeldjes die ik voor (kinder)ziekenhuizen had gemaakt.

Op die manier kreeg ik ook een relatie met de farmaceutische industrie. En daardoor later weer met andere industrieën.

Rob Cerneüs

De onthulling

In 1984 via mevrouw L. Polak, raadslid te Monnickendam geschonken aan het St. Kinderoncologie Amsterdam en geplaatst na opening op afdeling kinderoncologie in het Sophia Kinderziekenhuis te Rotterdam.