Een wat bizarre club musici: twee straatmuzikanten, waarvan één violist in een pandjesjas en één gitarist met zijn Bob Dylan-achtige mondharmonica, die ondanks zijn geïncorporeerde veerkracht een zwaar leven lijkt te hebben. De derde muzikant speelt op iets dat meer lijkt op een clavesimbel dan een piano. Een vrolijk tri. Het kleine hondje onder de stoel levert een vertederend detail op.

Hoe zouden deze beelden overkomen als je ze los van elkaar ziet? Nee, dat moeten wij niet doen, want dan is de harmonie uit de muziek die wij steeds horen als wij naar deze groep kijken. Artistiek en toch niet zo wiskundig als bij Escher zijn de zwaluwen op de achtergrond. Zij symboliseren de vreemde vogels – de hond uitgezonder – op de voorgrond.

Tekst: Stijn Verbeeck