Met haar volmaakte vormen en glanzende naaktheid past dit vrouwentorso in de beeldhouwkundige traditie zoals de oude Grieken die ooit begonnen zijn. Het beeldje heeft iets tijdloos. Alsof het altijd al bestaan heeft, maar de tand des tijds er vat op heeft gekregen, waardoor hoofd en delen van de ledematen ontbreken. Dat doet niets af aan de schoonheid. Integendeel. Juist de imperfectie benadrukt het fragiele en het kwetsbare ervan. We houden immers ook niet minder van de Venus van Milo, omdat zij geen armen meer heeft. Anders dan de oude Grieken koos Cerneüs echter voor serpentijn in plaats van marmer. De groene tint geeft het beeld een zachte, warme uitstraling.

Tekst: Drs. Sohpie van Steenderen, Kunsthistorica en docent kunstgeschiedenis