Voor Rob Cerneüs (Amsterdam, 1943) is beeldhouwen niet zijn vak, maar zijn leven. Van jongs af aan heeft hij iedere mogelijkheid om beelden te kunnen maken aangegrepen, vanuit een enorme drang om te scheppen. Zelf spreekt hij van een bezetenheid, een verslaving zelfs.

Hij werkt zowel in steen als in brons, waarbij zijn bronzen beelden doorgaans gedetailleerd zijn en heel figuratief, terwijl hij in steen al het overbodige weglaat, om uit te komen bij sterk geabstraheerde vormen, die echter nooit hun menselijkheid en warmte verliezen. Cerneüs blaast dood materiaal leven in, en laat een hart kloppen in al zijn beelden.

Een belangrijke bron van inspiratie vormen kunstenaars uit het verleden. De geniale Michelangelo, die beelden uit marmer ‘bevrijdde’, of Rodin, die complexe emoties op zinnelijke wijze in marmer of brons vertaalde. Brancusi werd een voorbeeld in hoe je als beeldhouwer met schijnbaar minimale middelen een maximale zeggingskracht bereikt,