Veel van de stenen beelden van Cerneüs zijn compact en gesloten qua vorm. Dat geldt niet voor dit Meisje in de wolken. De openingen geven het beeldje letterlijk en figuurlijk lucht.  Haar opgeheven arm en wapperende haren zorgen voor dynamiek.

De kunstenaar heeft hier heel speels gebruik gemaakt van de bijzondere eigenschappen van de steensoort, albast. Gipsalbast of seleniet wordt in knollen aangetroffen. De buitenkant van deze albastknollen vertoont vaak onregelmatigheden en ook in de steen bevinden zich resten klei en aarde. In dit beeldje komen de twee gezichten van albast terug: het frêle lijfje van het meisje is glad en welhaast doorschijnend, terwijl de wolk boven haar hoofd ruw en ondoorzichtig is, en de verontreiniging laat zien die zo karakteristiek is voor albast.

Tekst: Drs. Sohpie van Steenderen, Kunsthistorica en docent kunstgeschiedenis